Η εταιρεία που εργαζόταν σταμάτησε να δραστηριοποιείται στην Αυστρία. Τελικά η Σκόπελος αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από μία περιστασιακή δουλειά και τόπος διαμονής. «Τον χειμώνα παρέδιδα μαθήματα αγγλικών, το καλοκαίρι εργαζόμουν στον τουρισμό» αναφέρει χαρακτηριστικά. Στην Πάρσονς αρέσει ιδιαίτερα το περπάτημα στην εξοχή τους χειμερινούς μήνες. «Εκείνη την εποχή οι ντόπιοι θεώρησαν πως είμαι «τρελή». Τους φαινόταν περίεργο να περπατά κανείς για αναψυχή. Άλλωστε στο νησί δεν υπήρχαν ακόμα πολλά αυτοκίνητα, δεν ήταν μακριά η εποχή που οι μετακινήσεις γίνονταν μόνο με τα πόδια ή με γαϊδούρια και μουλάρια». Στις περιπλανήσεις της αυτές ανακάλυπτε όλο και πιο συχνά λιθόστρωτα κομμάτια. «Τότε έμαθα τη λέξη «καλντερίμι».
Ήταν οι «λεωφόροι» του νησιού πριν έρθουν οι μπουλντόζες και η άσφαλτος. Η Πάρσονς άρχισε να ασχολείται εντατικά με τα μονοπάτια και προσπάθησε να μάθει όσα περισσότερα μπορούσε γι’ αυτά από «τους ντόπιους και από ό,τι βιβλίο υπήρχε διαθέσιμο». Και, βέβαια, εξερευνώντας μόνη της. Κάθε φορά που πήγαινε για βόλτα, έπαιρνε μαζί της εργαλεία και καθάριζε τα καλντερίμια. «Σιγά σιγά, έγινε πρόκληση. Είχα περιέργεια για το πού κατέληγε κάθε καλντερίμι. Μου φαινόταν συναρπαστικό». Τελικά η Πάρσονς κατάφερε να ανακαλύψει ξανά ένα μεγάλο δίκτυο μονοπατιών στη Σκόπελο. Το 2001, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το Skopelos Trails, ένα βιβλίο που περιλαμβάνει συνολικά 33 διαδρομές στο νησί αλλά και πληροφορίες για την πανίδα και τη χλωρίδα του. «Ήταν σαν να λύνεις ένα παζλ».
«Πολλές φορές, το μονοπάτι είχε καταστραφεί από μία μπουλντόζα την εποχή που φτιάχνονταν οι δρόμοι του νησιού. Έπρεπε να ενώσω τα κομμάτια και να φτιάξω μία διαδρομή. Όλες οι διαδρομές που προτείνονται, όμως, περνάνε από παλιά μονοπάτια και καλντερίμια, δεν δημιούργησα κάποια από μόνη μου. Είμαι ρομαντική, θέλω τα πράγματα να μείνουν όπως είναι», δηλώνει. Το βιβλίο έχει κάνει 4 εκδόσεις. «Μπορεί κάποιος να στήσει έναν φράχτη ή να ρίξει ένα δέντρο και να κόψει μία διαδρομή ή μία κακοκαιρία να προκαλέσει ζημιές στο καλντερίμι. Προσπαθούμε να τα καθαρίζουμε και να ειδοποιούμε τις αρχές, όπου χρειάζεται».
Εθελοντές από την Αλάσκα και τη Νέα Ζηλανδία: Η Χέδερ Πάρσονς-σε μεγάλο βαθμό μόνη της-έχει ανακαλύψει περίπου 100 μονοπάτια στη Σκόπελο. Η συντήρηση και ο τακτικός καθαρισμός τους, όμως, ήταν κάτι που δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς βοήθεια. «Με τη βοήθεια της πλατφόρμας του Workaway, έρχομαι σε επαφή με εθελοντές οι οποίοι βοηθούν στον καθαρισμό και τη συντήρηση των μονοπατιών και φιλοξενούνται σε σπίτια και ξενοδοχειακές μονάδες του νησιού. Έχουν έρθει άνθρωποι από όλο τον κόσμο, από τον Λίβανο και την Αλάσκα έως τη Νέα Ζηλανδία». Ακόμα και μερικοί τουρίστες μπορεί να θυσιάσουν λίγο χρόνο από τις διακοπές τους απλά και μόνο για να δουν το νησί με μία άλλη ματιά.
Η ιδιαίτερη Σκόπελος: Η Πάρσονς στέκεται ιδιαίτερα στη φυσική ομορφιά της πεζοπορίας στη Σκόπελο. «Είναι πολύ όμορφο ότι γρήγορα βρίσκεσαι έξω από την πόλη μέσα στη φύση. Πάντα θα δεις κάτι ασυνήθιστο ή ευχάριστο στο μάτι. Από ένα υπέροχο τοπίο μέχρι μία ιπτάμενη «μάχη» ανάμεσα σε κοράκια κι έναν μαυροπετρίτη. Είναι θαύμα το ότι μπορεί να έρθει κανείς τόσο κοντά στη φύση τόσο εύκολα. Κάποιος που θα έρθει πάντως για πρώτη φορά στο νησί πρέπει να ξέρει ότι σχεδόν σε όλες τις διαδρομές θα υπάρξει έστω και λίγο ανηφορικός δρόμος».
Το μέλλον της πιθανότατα είναι στη Σκόπελο αλλά «προσπαθώ να σκέφτομαι το τώρα, όχι το μέλλον. Άλλωστε και το ό,τι είμαι εδώ δεν ήταν κάτι που προγραμμάτισα περισσότερο προέκυψε από μόνο του. Δεν σχεδιάζω πάντως να φύγω άμεσα». Άλλωστε και την περίοδο του lockdown, η Πάρσονς είχε τα πλεονεκτήματα του ανθρώπου που ζει σε ένα καταπράσινο ελληνικό νησί κι όχι στην πόλη. «Μπορούσα να βρεθώ δίπλα στη θάλασσα, στη φύση και να ασχοληθώ και τώρα με την συντήρηση των μονοπατιών». «Οι ντόπιοι πλέον καταλαβαίνουν ότι το περπάτημα και η πεζοπορία κάνουν καλό στην υγεία. Δεν ξέρω, όμως, πόσο έχουν συνειδητοποιήσει πως ο πεζοπορικός τουρισμός είναι ένας τρόπος να αναπτυχθεί η Σκόπελος».
