Ομολογώ, παρ’ όλα αυτά, ότι ακριβώς εξαιτίας της απόκοσμης αυτής ερήμωσης που περιβάλλει το τζαμί, μαζί με την άγρια βλάστηση, την υγρασία της εποχής και λιγότερο με την ανεμοδαρμένη ελληνική σημαία που ένας Θεός ξέρει γιατί βρίσκεται εκεί, αισθάνθηκα εκείνη την παράδοξη γοητεία των ερειπίων, μόνο που εδώ το θρησκευτικό στοιχείο την επέτεινε ακόμα περισσότερο για να σταλάζει μέσα μου ακόμα πιο έντονη και σκοτεινή, πολλή ώρα αφού είχα αφήσει πίσω μου τον μουλιασμένο αυλόγυρο αυτού που κάποτε υπήρξε σημείο αναφοράς της οθωμανικής Άρτας. Όμως το τζαμί του Φαΐκ Πασά που μαζί με το τζαμί του Φεϊζούλ Πασά είναι ένα από τα δύο σωζόμενα τεμένη της πόλης και το οποίο κτίστηκε στο δεύτερο μισό του 15ου αιώνα από τον Φαΐκ Πασά, πρώτο Οθωμανό κατακτητή της Άρτας, δεν είναι καθόλου ερείπιο. Σώζεται ολόκληρο, μαζί με τον κυλινδρικό του μιναρέ και οι σημειακές απώλειες (ευτυχώς μάλλον αναστρέψιμες, τουλάχιστον εξωτερικά) δεν είναι ικανές να στερήσουν από τον τυχερό επισκέπτη την αίσθηση της περασμένης μεγαλοπρέπειας.
