Η Ελλάδα πρέπει να είναι μια από τις λίγες χώρες του κόσμου-αν όχι η μοναδική-που μπορεί να δείξει και να προσφέρει στον επισκέπτη, δεκάδες διαφορετικά τοπία και σε όλες τις εποχές του χρόνου. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε εικόνες Κυκλάδων, Χαλκιδικής, Ιονίων Νήσων, η ακόμη και περιοχών με ψηλά και χιονισμένα βουνά κ.τ.λ. Στο Μεσολόγγι και τη λιμνοθάλασσά του είχαμε την ευκαιρία να αντικρίσουμε ένα μοναδικό θέαμα που μας «έβγαλε» συναισθήματα ψυχικής γαλήνης και ηρεμίας. Πιο συγκεκριμένα πραγματοποιήσαμε έναν καταπληκτικό φθινοπωρινό περίπατο στην Τουρλίδα και το Αιτωλικό, που όμως με την υπέροχη ηλιοφάνεια και τις υψηλές θερμοκρασίες η ατμόσφαιρα μας θύμιζε άνοιξη. Νιώσαμε ότι περπατάμε κυριολεκτικά πάνω στη θάλασσα, αφού ο δρόμος είναι το μοναδικό σημείο στεριάς για τη μετάβαση στους διάφορους παραδοσιακούς οικισμούς.
Η Λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου θεωρείται η μεγαλύτερη στη χώρα μας και στην ουσία πρόκειται για μια παραθαλάσσια λίμνη-ξέβαθο της θάλασσας από τις προσχώσεις του ποταμού Αχελώου. Το βάθος του νερού στις ακτές είναι ιδανικό για τη δημιουργία αλυκών και έτσι παράγονται τεράστιες ποσότητες αλατιού εξαιρετικής ποιότητας, ενώ λειτουργούν και αρκετά ιχθυοτροφεία με ιδιαίτερα φημισμένο το αβγοτάραχο του Μεσολογγίου. Η λιμνοθάλασσα και το οικοσύστημά της προστατεύεται από την γνωστή Συνθήκη RAMSAR αλλά και αποτελεί περιβαλλοντικό πάρκο. Αυτό που αξίζει να επισκεφτείτε με το αυτοκίνητο, με τα πόδια ή το ποδήλατο είναι η Τουρλίδα. Πρόκειται για μια μικρή κατοικημένη νησίδα του Πατραϊκού κόλπου η οποία απέχει περίπου πέντε χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης του Μεσολογγίου.
Εκεί βρίσκεται και η λεγόμενη «Μαύρη Αλυκή» σε αντιδιαστολή με τη «Λευκή», λόγω της χαμηλότερης ποιότητας αλατιού που παράγεται. Πήρε το όνομά της από ένα είδος θαλασσινών πουλιών που υπήρχαν εκεί, τις «τουρλίδες». Μέχρι το 1885 ήταν νησί, ώσπου την χρονιά εκείνη κατασκευάστηκε δρόμος με την επιχωμάτωση της θάλασσας, ενώ για την κατασκευή του δρόμου χρησιμοποιήθηκαν τα υλικά από τις εκσκαφές που έγιναν για την κατασκευή του λιμανιού. Στην Τουρλίδα θα δείτε επίσης και τις περίφημες πελάδες, τα παραδοσιακά σπιτάκια χτισμένα μέσα στο νερό, τα οποία χτίστηκαν αρχικά σαν κατοικίες των ντόπιων ψαράδων. Λέγεται πως τα νεότερα χρόνια έχασαν τη ρομαντική τους εικόνα και χρησιμοποιούνται πλέον κυρίως ως εξοχικές κατοικίες. Αν και μας φάνηκε μια εικόνα παρακμής και εγκατάλειψης, παρόλα αυτά ο οικισμός αυτός εξακολουθεί να γοητεύει τον επισκέπτη. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα και αφού αντικρίσετε τεράστιες ποσότητες αλατιού, μπορείτε να κάνετε μια μικρή στάση στο χωριό Αιτωλικό το οποίο και αυτό είναι σαν νησί που ενώνεται με το ηπειρωτικό τμήμα με δυο γέφυρες.
