Μια στάση στο Αρχαιολογικό Μουσείο Νικόπολης, στο 5ο χιλιόμετρο Πρέβεζας-Ιωαννίνων, θα σε πείσει ότι μερικές φορές η Ιστορία έχει να σου διδάξει πολλά περισσότερα από όσα νομίζεις. Και να σε εντυπωσιάσει. Αυτό, βέβαια, οφείλεται και στην ιδιαίτερα κατατοπιστική ξενάγηση του αντιδήμαρχου Πρεβέζης, Λεωνίδα Αργυρού, ο οποίος έκανε τα εκθέματα να «μιλάνε». Αυτό, πάντως, δεν αφαίρεσε τη λάμψη από τα ίδια τα κειμήλια, τα οποία καθιστούν το μουσείο ως το μεγαλύτερο ρωμαϊκής ιστορίας εκτός Ιταλίας. Να μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι στο Άκτιο έγινε η πιο αποφασιστική ναυμαχία για το μέλλον της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (2 Σεπτεμβρίου 31 π.Χ.).
Ήταν λοιπόν λίγο έξω από τη σημερινή Πρέβεζα όπου ο Οκταβιανός Αύγουστος αντιμετώπισε τον Μάρκο Αντώνιο και τον αιγυπτιακό στόλο της Κλεοπάτρας, καθώς μετά τη δολοφονία του Ιουλίου Καίσαρα (44 π.Χ.) εκκρεμούσε το ποιος θα κατείχε την εξουσία στο απέραντο κράτος της Ρώμης. Ως γνωστόν, η ναυτική αναμέτρηση έληξε με την ήττα του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας. Ο σημαντικότερος λόγος που οδήγησε στη νίκη του Οκταβιανού ακούει στο όνομα Αγρίππας. Ο Μάρκος Βιψάνιος Αγρίππας ήταν στρατιωτική ιδιοφυΐα. Λένε μάλιστα ότι ήταν αυτός που επινόησε τον γάντζο με τον οποίον κατάφερναν να φέρνουν κοντά τα αντίπαλα πλοία και στη συνέχεια να τους επιτίθενται. Στον καιρό της ειρήνης, πάλι, στάθηκε υπεύθυνος για την κατασκευή μερικών από τα πιο αξιοσημείωτα κτήρια στην ιστορία της Ρώμης.
Επιπλέον, όπως κάθε καλός πολεμιστής (σύμφωνα με τον κώδικα Μπουσίντο των Σαμουράι), ασχολούταν και με το γράψιμο: τα περιηγητικά του βιβλία έμειναν στην ιστορία. Αποτέλεσμα της νίκης του Οκταβιανού ήταν να δώσει την εντολή για το χτίσιμο της Νικόπολης (πόλη της νίκης), ώστε να τιμήσει τους θεούς που τον βοήθησαν. Μάλιστα η πόλη έκοβε και δικό της νόμισμα, προνόμιο που κράτησε για 4 αιώνες. Έφτασε επίσης να έχει τεράστιο πληθυσμό, γενόμενη η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της αυτοκρατορίας. Γι’ αυτό και δέχτηκε επιθέσεις από βανδάλους και τελικά παράκμασε, κατάσταση που επέτρεψε την ανάδυση της Θεσσαλονίκης στη θέση της. Παρ’ όλα αυτά διατήρησε αρχιεπισκοπική έδρα, η οποία μέχρι και σήμερα λέγεται ιερά έδρα Νικοπόλεως.
Ούζο Ρούμπου: το καλύτερο ούζο της ηπειρωτικής Ελλάδας: Το ούζο που βγάζει και διαχειρίζεται η τρίτη (πλέον) γενιά της οικογένειας Ρούμπου κάνει την Πρέβεζα να μοιάζει με μπαμπούσκα της ιστορίας. Μέσα σε μια ιστορία της, δηλαδή, κρύβεται μια άλλη. Και το συγκεκριμένο ούζο είναι περίπτωση ιστορική για την πόλη, ενώ το κατάστημα που το πουλά είναι το παλαιότερο εμπορικό κατάστημα στον αστικό της ιστό. Ο άμβυκας αποστάξεως χρονολογείται από το 1905, δηλαδή πριν το 1912 που απελευθερώθηκε η Πρέβεζα. Η παραγωγή ξεκινά από το 1949, με αποκλειστική συνταγή και κάποιες αξίες.
Πρώτον, δεν αλλάζουν τη συνταγή: δεν μπορεί η αγορά να κατευθύνει την παραγωγή τους, ακόμα κι αν αυτό αντιτίθεται στο οικονομικό τους συμφέρον. Δεύτερον, ακόμα και σε εμπορικά δύσκολες εποχές κρατούν τον χαρακτήρα των συστατικών, τα οποία είναι πολλά και μερικά δυσεύρετα. Τα προϊόντα είναι όλα βιολογικά, χωρίς χημική πρόσμιξη. Πρόκειται επίσης για αυθεντικά ελληνική παραγωγή, βασισμένη σε συνταγή η οποία έρχεται από πολύ παλιά. Τα ούζα Ρούμπου βρίσκονται σε όλη την ευρύτερη περιοχή, ενώ πραγματοποιούν και περιορισμένο αριθμό αποστολών στην Ευρώπη.
«Όλο το μυστικό για να γίνει το ούζο είναι να προκύπτει ως προϊόν αποστάξεως. Δεν χρειάστηκε να προσαρμοστούμε στην αγορά. Επίσης, ο χάλυβας του καζανιού δεν έχει σχέση με τον σημερινό χάλυβα. Αποδίδει μια ιδιαίτερη γεύση, ενώ η καύση γίνεται με ξύλα. Το γλυκάνισο είναι πιστοποιημένο βιολογικό και μη μεταλλαγμένο. Και το οινόπνευμα το παίρνουμε από το ίδιο αποστακτήριο στην Πάτρα από όπου το έπαιρνε και ο πατέρας μας», μας λένε από την οικογένεια Ρούμπου.
Τα δελφινάκια του Αμβρακικού: Με τη βοήθεια των «Amvrakikos Cruises» κάναμε bird watching και dolphin watching στον Αμβρακικό. Όπως λένε χαριτολογώντας τα μέλη του πληρώματος στο σκάφος, τα δελφίνια εμφανίζονται όταν το σκάφος παίζει όπερα-στη δικιά μας περίπτωση, Μάριο Φραγκούλη. Μας παρότρυναν δε να τα χειροκροτούμε, σαν τους τουρίστες που χειροκροτούν τον ήλιο όταν δύει στην Οία, γιατί τα δελφίνια (σε αντίθεση με τον ήλιο) νιώθουν την ενθάρρυνση.
Ο Αμβρακικός εκτείνεται σε 400 τετραγωνικά χιλιόμετρα και διαθέτει ορισμένα πλεονεκτήματα που τον καθιστούν από τα πιο σημαντικά οικοσυστήματα. Είναι κλειστός κόλπος το καλοκαίρι και γι’ αυτό γίνεται εκεί η αναπαραγωγή των ψαριών. «Έρχονται ψάρια από τον Ιούνιο», μας λένε. «Υπάρχει βέβαια και μόνιμος πληθυσμός, όπως οι σαρδέλες, οι γαρίδες οι τσιπούρες και οι κουτσομούρες. Οι σαρδέλες είναι η βασική τροφή για τα δελφίνια. Το άλλο πλεονέκτημα είναι ότι είναι υφάλμυρα τα νερά, φιλόξενα για το πλαγκτόν, πράγμα καλό για τα ψάρια». Τα δελφίνια ανήκουν στο είδος Tursius truncatus και η κατάστασή τους θεωρείται βαρόμετρο για το περιβάλλον του κόλπου.
Ο παράδεισος του birdwatcher: «Αυτή η περιοχή αποτελεί το εθνικό πάρκο του Αμβρακικού και είναι παράλληλα και ο μεγαλύτερος καλαμιώνας στα Βαλκάνια. Επεκτείνεται δε και πιο βόρεια. Και είναι τοποθεσία με τεράστια βιοποικιλότητα. Χαρακτηριστικό της, οι πολλές λιμνοθάλασσες-είναι πάνω από είκοσι», μας εξηγεί ο Στράτος Φλούδας, γεωπόνος της μονάδας διαχείρισης προστατευόμενων περιοχών κοιλάδας Αχελώου και Αμβρακικού κόλπου. Βρεθήκαμε στη λιμνοθάλασσα Μπογονίτσα, την οποία νοικιάζουν οι ψαράδες από το κράτος και τη διαχειρίζονται, καθώς η περιοχή θεωρείται σημαντικός οικότοπος για την Ευρωπαϊκή Ένωση και προστατεύεται, μεταξύ άλλων, από το δίκτυο Natura: «Έχουμε 300 διαφορετικά είδη πουλιών, όταν σε όλη την Ελλάδα μπορούμε να συναντήσουμε 400. Τα πτηνά ήταν ο λόγος που προστατεύθηκαν νομοθετικά όλες αυτές οι εκτάσεις, γιατί, όπως και τα δελφίνια, είναι δείκτης περιβάλλοντος.
Εμείς τα παρακολουθούμε, κάνουμε καταμέτρηση και προσπαθούμε να κάνουμε διαχείριση και διατήρηση των πληθυσμών. Όταν ο αριθμός τους δεν μειώνεται, τότε το περιβάλλον παραμένει σε μια ικανοποιητική-και για τον άνθρωπο-κατάσταση». Από αυτά τα 300 είδη, τα 6 είναι παγκοσμίως απειλούμενα και προστατευόμενα. Ανάμεσά τους βρίσκεται και ο αργυροπελεκάνος, με τεράστιο μέγεθος. Πρόκειται για το πιο βαρύ πτηνό στον κόσμο: ζυγίζει 13 κιλά κι έχει άνοιγμα φτερών πάνω από 3 μέτρα. «Έχουμε περίπου 250 αργυροπελεκάνους», σημειώνει ο Στράτος Φλούδας, «μπορούμε να γνωρίζουμε τον αριθμό τους με ακρίβεια λόγω του μεγέθους τους». Από κεντρική και βόρεια Ελλάδα, πάλι, υπάρχει ένα διαφορετικό είδος, ο ροδοπελεκάνος.
Έχουν επίσης σπάνια είδη αετών, όπως τον στικταετό, που καταφτάνει στην περιοχή από τον Οκτώβριο μέχρι τον Απρίλιο. «Έρχονται εδώ για να φωλιάσουν, να ξεχειμωνιάσουν. Φεύγουν τον Απρίλιο-Μάιο και μετά έρχεται ο κραυγαετός. Είναι 2-3 ζευγάρια. Στικταετούς έχουμε 40. Αυτά τα πτηνά, που ξεκινούν το μακρύ ταξίδι από τη βόρεια Ευρώπη για να φτάσουν στην υποσαχάρια ζώνη της Αφρικής, χρειάζεται να κάνουν μια στάση εκεί όπου θα συναντήσουν προστασία και τροφή. Δύο πράγματα τα οποία βρίσκουν εδώ», εξηγεί ο κύριος Φλούδας. Στήνοντας έτσι την εικόνα ενός βιότοπου με τεράστιο οικολογικό ενδιαφέρον.
