Πέτρινα αρχοντικά του 19ου αιώνα, ένας κεντρικός εμπορικός δρόμος και στο βάθος η χαράδρα του Λούσιου ποταμού. Αυτή είναι η αναλλοίωτη στον χρόνο εικόνα της Δημητσάνας, του ορεινού χωριού της Αρκαδίας που πάντα ενδείκνυται για μια γρήγορη απόδραση από την Αθήνα. Χτισμένο πάνω σε δύο λόφους, έχει ως μόνιμο σάουντρακ τα ορμητικά νερά του Λούσιου, ενώ σταθερά παρούσα είναι και η δροσιά που φέρνει το ποτάμι, ειδικά τα βράδια. Μπορεί τα αγριολούλουδα να οργιάζουν την άνοιξη, αλλά και το φθινόπωρο το εντυπωσιακό φαράγγι, που απλώνεται σε μήκος 15 χλμ., γεμίζει χρώμα χάρη στα μεικτά δάση και στην πλούσια χλωρίδα.
Με πύλη εισόδου τη Δημητσάνα, εκτός από φυσική ομορφιά, κρύβει και πλήθος ιστοριών: από την ύπαρξη του κρυφού σχολειού που λέγεται ότι λειτούργησε στην παλιά Μονή της Παναγίας Φιλοσόφου μέχρι το γεφύρι του Μαυρογιάννη ή Κοντού, που κατασκευάστηκε το 1864 για να ενώσει τη Ζάτουνα με το Παλαιοχώρι. Λίγο έξω από το Παλαιοχώρι θα δείτε μάλιστα το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων με τον υπεραιωνόβιο πλάτανο, όπου λέγεται ότι μαζεύονταν οι Κολοκοτρωναίοι για να δώσουν οδηγίες κατά τη διάρκεια του Αγώνα το 1821. Γεμάτη ιστορίες είναι και η ίδια η Δημητσάνα.
Η Ιστορική Δημόσια Βιβλιοθήκη του χωριού άρχισε να λειτουργεί το 1764 και πολλές σελίδες από τους τόμους της χρησιμοποιήθηκαν για την παραγωγή φυσεκιών, δίνοντας στη Δημητσάνα τον τίτλο της «μπαρουταποθήκης της Πελοποννήσου». Στα στενά σοκάκια της στέκουν ακόμα οι οικίες του Παλαιών Πατρών Γερμανού και του Γρηγορίου E’, ενώ λίγο πιο έξω από τον οικισμό το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς αφηγείται τη διαχρονική σημασία του νερού για την επιβίωση των κατοίκων της περιοχής και τους διάφορους τρόπους χρήσης του στην παραγωγή αλευριού, μπαρουτιού και δέρματος. Κατά μήκος του κεντρικού δρόμου της Δημητσάνας θα βρείτε καφέ, ταβέρνες και καταστήματα με παραδοσιακά προϊόντα.
Κείμενο
ΛΙΝΑ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ
