Εκείνες οι μέρες ξεκινούσαν με βόλτα στην Παροικιά, για καφέ συνήθως στην πλατεία της Εκατονταπυλιανής, με συχνή διακοπή των συζητήσεων από τις καμπάνες και με τέλεια θέα στην περαντζάδα με τον κόσμο που φορούσε τα καλά του. Το μεσημέρι τρώγαμε στα ταβερνάκια τον νησιού, που αυτή την εποχή σερβίρουν κάλφα (αγριοσπάραγγα) και άλλα άγρια χόρτα της άνοιξης, βραστά με λίγο λεμόνι, λάδι και τίποτε άλλο. Τα απογεύματα κάναμε διαδρομές στους πράσινους λόφους τον νησιού και στα παράκτια μονοπάτια, έχοντας την κόρη μας στο μάρσιππο. Τα μονοπάτια αυτά, που το καλοκαίρι δεν γίνεται να περπατήσεις λόγω της ζέστης, το Πάσχα σε προσκαλούν. Το πιο γνωστό είναι το λεγόμενο βυζαντινό, που ξεκινά από τις Λεύκες και καταλήγει στον Πρόδρομο. Όταν η μικρή αρνούνταν να κοιμηθεί, πηγαίναμε σε κάποια παραλία, συνήθως στον Μώλο ή στην Τρυπητή. Βρίσκαμε μια σκιά κάτω από ένα αρμυρίκι, δίπλα στο κύμα, απλώναμε την πετσέτα μας και ξαπλώναμε μαζί της. Έτσι περνούσαν οι μέρες. Απολαμβάνοντας το ανοιξιάτικο φως, τον αέρα και τις μυρωδιές που φέρνει μαζί του, γεμάτες φρεσκάδα από βότανα και λουλούδια, χωρίς τη ζεστασιά από τα φρύγανα που γεμίζουν τα ρουθούνια μας το καλοκαίρι.
Το βράδυ της Ανάστασης στην Εκατονταπυλιανή είναι πάντα σαν σκηνικό ταινίας. Στην αυλή της εκκλησίας, αλλά και έξω από αυτήν, μαζεύονται όλοι με μια ανυπομονησία, λες και δεν ξέρουν τι πρόκειται να ακολουθήσει. Μέσα στο σκοτάδι, πέρα από το φως των λαμπάδων, ξεχωρίζει το περίγραμμα των αψίδων των καμπαναριών, το γέρικο κυπαρίσσι στο κέντρο της αυλής και Θραύσματα από αρχαίες κολόνες. Υπάρχει κάτι το φολκλόρ στο ελληνικό Πάσχα που σε άλλους αρέσει και σε άλλους όχι, αλλά υπάρχουν στιγμές που μπορώ να υποκριθώ ότι το ζω για πρώτη φορά και να το δω με φρέσκια ματιά σαν τη γιορτή της άνοιξης και της ζωής της φύσης. Και τότε μου φαίνεται μαγικό!
Κείμενο: Τερψιχόρη Σαββάλα
Κεραμίστρια και περνάει πολλά καλοκαίρια και διακοπές του Πάσχα στην Πάρο.
