Σεργιάνι στους οικισμούς: Τα απογεύματα θα σας βρίσκουν για τσίπουρο στα Νικιά με την κουκλίστικη πλατεία. Στην είσοδο του χωριού θα εντοπίσετε το θαυμάσιο Ηφαιστειολογικό Μουσείο, αλλά και το σπίτι του Νίκου Παπάζογλου, με το κόκκινο μαντίλι του στην εξώπορτα. Ο εγκαταλελειμμένος οικισμός του Εμπορειού με τα δίπατα νισύρικα σπίτια στο χείλος της καλντέρας αξίζει εξερεύνηση ή και 1-2 διανυκτερεύσεις σε ένα από τα κομψά boutique hotels που έχουν αρχίσει να ξεφυτρώνουν εδώ. Κοινότητα που ζει και αναπνέει δώδεκα μήνες τον χρόνο, το κομψό Μανδράκι, με τη χτισμένη μέσα στον βράχο μονή της Παναγίας Σπηλιανής να κρέμεται από πάνω του, είναι η πρωτεύουσα του νησιού και έχει όλα τα κομφόρ, χωρίς τα συμπαρομαρτούντα του μαζικού τουρισμού. Οι ευκατάστατοι εμιγκρέδες της Νισύρου καταφτάνουν με τις μπρούκλικες προφορές τους τον Δεκαπενταύγουστο, για προσκύνημα, διακοπές και επιστροφή στις ρίζες.
Για πάσα νόσο: Tα παλιά Λουτρά Παντελίδη, που γνώρισαν πιένες από τα τέλη του 19ου αιώνα, αναβίωσαν τις τελευταίες δεκαετίες. Όσοι αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας (ρευματοπάθειες, αρθροπάθειες, δερματικές παθήσεις και παθήσεις του κυκλοφορικού συστήματος) θα βρουν γιατρειά στα ζεστά ιαματικά νερά και θα καταλύσουν στα δωμάτια που νοικιάζονται επιτόπου. Ωστόσο, οι βραδιές στο καφενείο των Λουτρών προσφέρουν άλλου τύπου ανακούφιση, με παρεΐστικη ατμόσφαιρα, μεζέδες, τσίπουρο και νυχτερινές βουτιές.
Ραντεβού με τον πολιτισμό: Η Νίσυρος φιλοξενεί κάθε καλοκαίρι το ετήσιο εργαστήρι σεναρίου του Μεσογειακού Ινστιτούτου Κινηματογράφου (24 Ιουνίου-6 Ιουλίου). Παράλληλα πραγματοποιούνται εκθέσεις, συναυλίες και άλλες δράσεις. Η καλλιτεχνική αύρα είναι το σήμα κατατεθέν του νησιού, ενώ το έντεχνο τραγούδι βρίσκει τον ναό του στο πάλαι ποτέ στέκι του Νίκου Παπάζογλου, το καφενείο Ο Αντρίκος-Βάρδα Στεναχώρια, στη σκιερή πλατεία Ηλικιωμένης στο Μανδράκι.
Βουτιές με λίγα κομφόρ: Οι παραλίες του νησιού δεν είναι ούτε πολλές ούτε οργανωμένες ούτε σκιερές, οπότε οι περισσότεροι εξοπλίζονται με φορητό ψυγειάκι και στήνουν την ομπρέλα τους στην απέραντη αμμουδιά στις Λιες. Ένα εικοσάλεπτο περπάτημα από το τέλος του δρόμου θα σας φέρει στην Παχιά Άμμο, διαχρονικό παράδεισο του ελεύθερου κάμπινγκ. Ακόμα καλύτερα, οδηγήστε μέχρι τη βόρεια άκρη του νησιού, για κολύμπι στο παλαιό λιμανάκι των πειρατών στο Αυλάκι. Εάν αντέχετε το πρωινό ξύπνημα, θα ανεβείτε στο καραβάκι μαζί με τους μεροκαματιάρηδες της ελαφρόπετρας και θα περάσετε την ημέρα στα ήρεμα νερά του νησιού Γυαλί.
Μικρή Βενετιά by night: Το νυχτερινό ποτό στα μπαρ της Μικρής Βενετίας του Μανδρακίου, με το κατάφωτο μοναστήρι να γεμίζει τον ορίζοντα, είναι ξεχωριστή εμπειρία, αφού τα ντεσιμπέλ δεν είναι τόσα ώστε να ναρκοθετήσουν τη ραστώνη. Κοκτέιλ με σουμάδα ή κανελάδα και άλλα πιο ορθόδοξα ποτά θα βρείτε σε όλα τα μπαράκια του νησιού, αλλά την καλύτερη ροκ μουσική την έχει το Εναλλάξ, στο τέρμα της Μικρής Βενετίας. Για την καλύτερη θέα θα πάτε στο Αποσπέρι, στην είσοδο του Εμπορειού.
Γύρω από το τραπέζι: Οι περισσότεροι επισκέπτες θα σας μιλήσουν με κολακευτικά λόγια για την ταβέρνα του Ιταλού, το Bacareto Μαργαρίτα, στο Μανδράκι. Σ’ εμάς άρεσε περισσότερο η Απο-λωλή Κόρη, με δημιουργική ελληνική κουζίνα και ήσυχη εσωτερική αυλή. Οι μερακλήδες της ψαροφαγίας θα σας στείλουν στους Πάλους, όπου συνυπάρχουν η Αφροδίτη, η Αστραδενή και το Captain’s house. Στον δρόμο που οδηγεί στους Πάλους υπάρχει μια ωραία οικογενειακή ταβέρνα ονόματι Λιμενάρι, με μεγάλη αυλή. Η Όαση, στις Λιες, είναι ο τελευταίος σταθμός για ανεφοδιασμό πριν από την Παχιά Άμμο, οπότε μαζεύει κόσμο όλες τις ώρες της ημέρας. Ανηφορίζοντας στον Εμπορειό πριν νυχτώσει, αναζητήστε τραπέζι στο Μπαλκόνι ή στην Απυριά. Στη Νικιά, οι δύο ταβερνούλες με τα μεζεδάκια στην πλατεία (Νικόλας, και Πόρτα) είναι εξίσου καλές και φιλόξενες. Παντού θα σας σερβίρουν πιτιά, μπουκουνιές και το τοπικό τυρί σακουλιαστή.
