Νομός Χανίων: Θυμάμαι ένα Πάσχα

Μεγάλωσα γιορτάζοντας το Πάσχα με όλα τα γνωστά και άγνωστα έθιμά του, με όλες τις τελετουργίες και όλες τις οικογενειακές, ζεστές στιγμές του. Και όμως, περνώντας τα χρόνια, όσα ζούσα ως παιδί έφθιναν, έμεναν σαν μακρινές αναμνήσεις και οι μέρες του Πάσχα έμοιαζαν πλέον με Σαββατοκύριακα ή μέρες αδείας. Δεν αντέχω το σούβλισμα-άρα δεν μαζεύω τους φίλους μας στην αυλή-, σπάνια βάφω αυγά κι αν τα βάψω, δεν τα τρώω, δεν τηρώ τα θρησκευτικά έθιμα κι από τότε που έχω σκυλί, μένω μαζί του την Ανάσταση γιατί φοβάται τους κρότους και τα πυροτεχνήματα. Μεγαλώνοντας, οι μέρες αυτές δεν έχουν τη μυσταγωγία που βίωσα στα παιδικά μου χρόνια. 'Ισως επειδή δεν πιστεύω πια σε όσα πίστευα τότε. Πιστεύω όμως σε ένα Πάσχα που εύχομαι σε όλο τον κόσμο να το ζήσει: το Πάσχα της Αγάπης.

Σε δύο χωριά της κρητικής ενδοχώρας, τη Ρόκκα και την Κερά της Κισσάμου Χανίων, υπάρχει ένα παλιό έθιμο που ανάλογα με τις συνθήκες αναβιώνει και στις μέρες μας: το Πάσχα της Αγάπης. Ανήμερα τη Λαμπρή, μπροστά στην εκκλησία, τα παλιά χρόνια οι ντόπιοι έστρωναν τραπέζια και καρέκλες και μαζεύονταν όλες οι οικογένειες του χωριού, μοιράζονταν το φαγητό και το ποτό τους, κέρναγαν ο ένας τον άλλο, ζωντάνευαν τον δρόμο με τις φωνές, τα γέλια και τα παιχνίδια τους. Στα χωριά αυτά οι κάτοικοι ήταν και είναι λιγοστοί, καθώς οι περισσότεροι νέοι εγκαταστάθηκαν στις κοντινές πόλεις.

Όμως την Κυριακή του Πάσχα όλοι επέστρεφαν. Οι οικογένειες βρίσκονταν ξανά ενωμένες και γέμιζαν οι αγκαλιές, οι κούπες (Κρητικό τελετουργικό, κατά το οποίο γεμίζεις το ποτήρι με κρασί, το πίνεις όλο και το αφιερώνεις σε έναν φίλο ή μια φίλη, για να κάνει το ίδιο και αυτός ή αυτή με τη σειρά του στην παρέα). και οι καρδιές τους. Σε αυτό το μοίρασμα, σε αυτή τη χαρά, σε αυτή την αγάπη πιστεύω. Κι αν το έθιμο σταδιακά χάνεται, νιώθω ότι όποτε βρισκόμαστε όλοι μαζί στη Ρόκκα και στην Κερά, όποτε δημιουργούμε, όποτε αγκαλιαζόμαστε, όποτε τρώμε στο ίδιο τραπέζι, κάθε φορά τα χωριά αυτά βιώνουν μια μικρή δική τους Ανάσταση.

Κείμενο: Μέτη Παναγιωτοπούλου
Καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ «Γιορτές Ρόκκας», που πραγματοποιείται κάθε καλοκαίρι στα ορεινά χωριά Κερά και Ρόκκα της Κισσάμου Χανίων.