Η Μαίρη Χρονοπούλου υπήρξε μία από τις ηθοποιούς που έγραψαν την ιστορία της λεγόμενης χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου. Λαμπερή πρωταγωνίστρια με το δικό της ξεχωριστό στιλ, σπουδαία καριέρα και έντονη προσωπική ζωή. Διακρίθηκε τόσο σε δραματικούς ρόλους όσο και στο μιούζικαλ, που μετέφερε στα καθ' ημάς ο Γιάννης Δαλιανίδης. Είναι η μόνη σταρ του εμπορικού κινηματογράφου που έκανε καριέρα και στον Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο (ΝΕΚ).
Πρωταγωνίστησε σε δύο ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου («Οι Κυνηγοί», «Ταξίδι στα Κύθηρα»), ενώ βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία της στην ταινία του Κώστα Βρεττάκου «Τα παιδιά της Χελιδόνας». Η Μαίρη Χρονοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα (Κολωνάκι), στις 16 Ιουλίου 1933. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου κι εμφανίστηκε ως μέλος του Χορού σε παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας. Το 1953 πήρε το βάπτισμα του πυρός και στον κινηματογράφο, ερμηνεύοντας ένα μικρό ρόλο στην ταινία του Ντίνου Δημόπουλου «Χαρούμενο Ξεκίνημα».
Στην ίδια ταινία εμφανιζόταν και η Μάρω Κοντού, που ξεκινούσε και η ίδια τη μεγάλη της καριέρα στον κινηματογράφο και το θέατρο. Από το 1957 άρχισε να εργάζεται στο ελεύθερο θέατρο, αρχικά με τα έργα των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου «Η Κυρία» και το «Ρομάντζο μιας καμαριέρας». Το 1958 συμμετείχε με ένα μικρό ρόλο στην ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Τελευταίο Ψέμα». Από το 1963 και μετά πρωταγωνίστησε σε πλειάδα δραματικών ταινιών της Φίνος Φιλμ σε ρόλους ντάμας και μοιραίας γυναίκας, δίπλα σε όλους τους άντρες πρωταγωνιστές της εποχής, όπως ο Νίκος Κούρκουλος, ο Φαίδων Γεωργίτσης, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, ο Γιώργος Φούντας και ο Αλέκος Αλεξανδράκης.
Ξεχωρίζουν οι ερμηνείες της στις ταινίες «Κόκκινα Φανάρια» (1963) και «Το αίμα βάφτηκε κόκκινο» (1966) του Βασίλη Γεωργιάδη, «Χωρίς Ταυτότητα» (1963) και «Πολύ Αργά για Δάκρυα» (1968) του Γιάννη Δαλιανίδη, «Οι Αδίστακτοι» του Ντίνου Κατσουρίδη (1965), «Κοινωνία Ώρα Μηδέν» του Ντίνου Δημόπουλου (1966), «Η Ζούγκλα των Πόλεων» (1970) του Σταύρου Τσιώλη, «Η Λεωφόρος του Μίσους» (1968) και «Ορατότης Μηδέν» (1970) του Νίκου Φώσκολου (1970). Δύο από τις ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε («Κόκκινα Φανάρια», «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο») ήταν υποψήφιες για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Εκτός από τους δραματικούς ρόλους της, η Μαίρη Χρονοπούλου, ξεχώρισε με την παρουσία και τις ερμηνείες της σε τρία μιούζικαλ του μετρ του είδους Γιάννη Δαλιανίδη, παραγωγής Φίνος Φιλμ: «Οι Θαλασσιές οι Χάντρες» (1967), όπου ερμήνευσε το τραγούδι «Έκλαψα χτες», «Μια Κυρία στα Μπουζούκια» (1968), όπου τραγούδησε τις μεγάλες επιτυχίες «Είμαι Γυναίκα του Γλεντιού» και «Του Αγοριού Απέναντι», και «Γοργόνες και Μάγκες» (1968). Σημαντική ήταν και η παρουσία της σε ταινίες του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου.
Έπαιξε στις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Κυνηγοί» (1977) και «Ταξίδι στα Κύθηρα» (1984), ενώ το 1987 κέρδισε το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία της στην ταινία του Κώστα Βρεττάκου «Τα Παιδιά της Χελιδόνας». Από την προσωπική της ζωή δεν έλειψαν οι θυελλώδεις δεσμοί, όπως αυτοί με τον Κώστα Πρέκα, τον Ανδρέα Μπάρκουλη και τον Νίκο Σταγόπουλο. Τον Αύγουστο του 1975 παντρεύτηκε τον τότε δήμαρχο Σπάτων και αργότερα βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Δήμο Μπότσαρη, ένας γάμος που κατέληξε σύντομα σε διαζύγιο.
Τον Αύγουστο του 1999 υπέστη ένα σοβαρό ατύχημα με το αυτοκίνητό της, που την έχει αναγκάσει να βρίσκεται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Η Μαίρη Χρονοπούλου πέθανε στις 6 Οκτωβρίου 2023 στην Αθήνα, σε ηλικία 90 ετών. Τις τελευταίες ημέρες της ζωής της νοσηλευόταν στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» βαριά τραυματισμένη μετά από πτώση στο σπίτι της. Το τελευταίο αντίο στη σπουδαία ηθοποιό είπαν φίλοι και συνάδελφοί της στις 13 Οκτωβρίου στο σπίτι της, στην οδό Αληθείας 10 στην Παιανία.
Στην συνέχεια η σορός της μεταφέρθηκε στην Ριτσώνα, όπου αποτεφρώθηκε. «Έτσι θα είναι το δικό μου «φινάλε», το τελευταίο μου «πάρτι». Χωρίς φέρετρο, όλα λευκά. Κανείς δεν θα ξέρει πού θα βρίσκομαι. Το τελευταίο «πάρτι» μου έχει άλλο πλάνο. Η καύση είναι ένας εξαγνισμός», είχε δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξή της.
