Την ώρα που ο ήλιος αποχαιρετά την παραλία, μοιάζει να συμβαίνει κάτι μαγικό. Κάθε μέρα, την ίδια περίπου ώρα, στον ίδιο καμβά, η φύση ζωγραφίζει με τα πιο απίθανα χρώματα τη μεγαλοπρεπή έξοδο του ουράνιου αναχωρητή. Σ’ αυτό το φωτεινό ενδιάμεσο όλα γύρω πλημμυρίζουν με μια λάμψη θεϊκή. Μυριάδες πορφυροκόκκινες πινελιές βάφουν τον ορίζοντα, φωτίζουν απόκοσμα τα νερά της θάλασσας, τρυπούν τα δαντελένια σύννεφα. Ο ήλιος βουτά στο πέλαγος για να ξεδιψάσει∙ κρύβεται σαν κυνηγημένο πουλί πίσω από λόφους και βουνοκορφές. Ο χρόνος μοιάζει να παγώνει, σαν να θέλει να κρατήσει για πάντα αυτή την εικόνα ζωντανή.
Τις στιγμές αυτές τα λόγια περισσεύουν. Οι καρδιές χτυπούν δυνατά. Η σκέψη αφήνεται σε ταξίδια νοερά.
