Είναι τέτοια η ποικιλομορφία των ελληνικών παραλιών, τέτοια η συναρπαστική εναλλαγή τους, που ό,τι έχει γραφτεί και ειπωθεί για αυτές δικαιολογείται. Αυτό που δεν δικαιολογείται είναι η εμμονή-που αποβαίνει ψυχαναγκασμός για πολλούς-να αποθεώνoνται και να ανεβαίνουν στην κορυφή του ψηφιακού κόσμου παραλίες που είναι συναρπαστικές μόνο στις φωτογραφίες. Αυτή η καρτποσταλική λογική που έχει επικρατήσει στο ταξιδιωτικό σύμπαν και πριμοδοτεί την εικόνα από την ουσία με τέτοια επιφανειακότητα που θυμίζει λουόμενη που κολυμπάει χωρίς να βρέχει τα μαλλιά της ή κολυμβητή που κάνει βουτιές με κλειστά τα μάτια.
Η επικράτηση της εικόνας σε όλη τη μοντέρνα κουλτούρα είναι δεδομένη, αλλά στο απόλυτο debate του ελληνικού καλοκαιριού, η εικόνα αυτή θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Να έχει λίγο περισσότερο βάθος πεδίου και να απεικονίζει έστω και νοητά την αίσθηση που μεταδίδει η παραλία. Το πώς μας κάνει να νιώθουμε όταν την περπατάμε και όταν χαιρόμαστε τα νερά της. Aνατολικά του παραθαλάσσιου οικισμού του Αγίου Παύλου στο νομό Ρεθύμνου, κι απέναντι από το ομώνυμο πράσινο νησάκι, συναντάται η παραλία Πρασονήσι.
Στο Πρασονήσι η θάλασσα είναι συνήθως ήρεμη, και χωρίς κόσμο, αφού παραμένει κυρίως γνωστή σε ντόπιους της περιοχής. Ο βυθός της παραλίας Πρασονησίου ενδείκνυται για εξερευνήσεις με μάσκα και για ψάρεμα. Ανατολικά του Πρασονησίου υπάρχουν κι άλλες παραλίες, αλλά η πρόσβαση σ’ αυτές γίνεται πιο δύσκολα.
