«Είναι καλότυχο να ζεις σε έναν όμορφο τόπο, που άλλοι άνθρωποι πάντοτε ήθελαν να επισκεφτούν. Και μου αρέσει να τους υποδέχομαι» μας λέει ένας κάτοικος του Νησιού των Ιωαννίνων. Ένα από τα ελάχιστα κατοικημένα νησιά λιμνών της Ευρώπης βρίσκεται εδώ, στα Ιωάννινα. Το νησί έχει μία παγκόσμια πρωτιά, δεν έχει όνομα. Το λένε «νησί της λίμνης» ή «νησάκι των Ιωαννίνων» και έχει περίπου 250 κατοίκους, μία κοινότητα κυρίως ψαράδων. Πρόκειται για ένα βράχο πνιγμένο στα πεύκα, με ένα μοναδικό πέτρινο οικισμό γύρω απ’ το φυσικό λιμάνι του. Αν και μικρό, το νησί έχει επτά μοναστήρια-την τρίτη μεγαλύτερη μοναστική κοινότητα στην Ελλάδα, μετά το Άγιο Όρος και τα Μετέωρα.
10 λεπτά από τα Ιωάννινα: Τα καραβάκια χρειάζονται μόλις 10 λεπτά για να διασχίσουν την απόσταση και φεύγουν από τις αποβάθρες του κάστρου, το καλοκαίρι, κάθε μισή ώρα και, το χειμώνα, κάθε μία ώρα. Η θέα του διάπλου είναι εκπληκτική. Από τη μία, τα Ιωάννινα με το επιβλητικό κάστρο τους και το Ασλάν τζαμί που ξεμακραίνουν κι από την άλλη το κατάφυτο νησάκι που πλησιάζει. Και τα βουνά, ολόγυρα, κλείνουν τον ορίζοντα. Φαντάσου πόσο υποβλητικό είναι αυτό το σκηνικό στην ομίχλη, φαινόμενο συχνό στη λίμνη των Ιωαννίνων. Η αίσθηση του ταξιδιού στο χρόνο σε συνοδεύει και στην περιήγησή σου στο νησί.
Η βόλτα στα σοκάκια που σχηματίζονται ανάμεσα στα παραδοσιακά πέτρινα σπίτια ηπειρώτικης κατασκευής είναι μαγευτική. Τα μαγαζάκια λαϊκής τέχνης σε συνδυασμό με τα μικρά παραδοσιακά μεζεδοπωλεία σε μεταφέρουν σε άλλες εποχές. Είναι από τα ελάχιστα μέρη της Ελλάδας που μπορείς να απολαύσεις βατραχοπόδαρα ή φρέσκο χέλι και πέστροφα που διαλέγεις από ενυδρείο. Εννοείται, μαζί με ένα τοπικό τσίπουρο. Αν συνεχίσεις τη πεζοπορία (αυτοκίνητα δεν υπάρχουν), τα γραφικά ασβεστωμένα μονοπάτια θα σε οδηγήσουν στα μοναστήρια του νησιού.
Ένας άλλος κόσμος: Περπατάς δίπλα στο νερό και γαληνεύεις, βλέπεις τη λίμνη και την πόλη απέναντι, ακούς μόνο το κελάηδημα των πουλιών, τον ήχο του νερού και των καλαμιών, τα βήματά στα πεσμένα φύλλα. Ανεβαίνεις προς το λόφο και αγναντεύεις. Τώρα μπορείς να καταλάβεις τους μύθους και τους θρύλους της περιοχής, που θέλουν μία μυστική σήραγγα να ενώνει το νησί με την πόλη ή μια τρύπα στο ξύλινο δάπεδο της μονής του Αγίου Παντελεήμονα να έγινε από τη φονική σφαίρα που σφράγισε τη μοίρα του Αλή Πασά και της περιοχής.
Ένας άλλος κόσμος: Περπατάς δίπλα στο νερό και γαληνεύεις, βλέπεις τη λίμνη και την πόλη απέναντι, ακούς μόνο το κελάηδημα των πουλιών, τον ήχο του νερού και των καλαμιών, τα βήματά στα πεσμένα φύλλα. Ανεβαίνεις προς το λόφο και αγναντεύεις. Τώρα μπορείς να καταλάβεις τους μύθους και τους θρύλους της περιοχής, που θέλουν μία μυστική σήραγγα να ενώνει το νησί με την πόλη ή μια τρύπα στο ξύλινο δάπεδο της μονής του Αγίου Παντελεήμονα να έγινε από τη φονική σφαίρα που σφράγισε τη μοίρα του Αλή Πασά και της περιοχής.
Φιλόξενοι κάτοικοι: Οι κάτοικοι του νησιού είναι από τους πιο φιλόξενους ανθρώπους που θα συναντήσεις ποτέ. Εδώ και δεκάδες χρόνια, στις γιορτές των μοναστηριών, συγκεντρώνονται στο νησί χιλιάδες κόσμου. Στα χρόνια της οθωμανικής αυτοκρατορίας, οι κάτοικοι των πολυπολιτισμικών Ιωαννίνων μίσθωναν τις βάρκες των νησιωτών, έφερναν μαζί τους φαγητό και μουσικά όργανα και έκαναν νυχτερινές βαρκάδες κάτω από το φως του φεγγαριού. Στις αργίες τους, πάντα. Κυριακή οι Χριστιανοί, Σάββατο οι Εβραίοι, Παρασκευή οι Μουσουλμάνοι. Οι δύο βυζαντινές μονές, Φιλανθρωπινών και Στρατηγοπούλου, έχουν μεγάλη ιστορική και θρησκευτική αξία.
Οι ομώνυμες αριστοκρατικές οικογένειες, που τις έκτισαν, εγκατέλειψαν την Πόλη μετά την άλωσή της από τους Σταυροφόρους το 1204 και κατέφυγαν στο Δεσποτάτο της Ηπείρου. Πέτρινες, με ξύλινα, λεπτοσκαλισμένα τέμπλα και αγιογραφίες μοναδικής τέχνης, οι μονές αποτελούν εξαίσια δείγματα της ηπειρώτικης τέχνης, που έσμιγε την κρητική ζωγραφική παράδοση με δυτικές τεχνοτροπίες.
