Την Τρίπολη την ήξερα χρόνια τώρα, από τότε που ο μπαμπάς έφτιαξε το σπίτι στη Στεμνίτσα το 2006. Τότε όμως γνώριζα την πρωτεύουσα της Αρκαδίας περισσότερο σαν τουρίστας που περνούσε, έτρωγε κάτι στην παλιά «Ταβέρνα του Κούρου» (δεν υπάρχει πια) και αμέσως έφευγε για το χωριό. Τελευταία όμως την έμαθα την Τρίπολη. Έψαξα γωνιές της, ανακάλυψα μικρούς θησαυρούς της, την αγάπησα. Όπως το περασμένο Σαββατοκύριακο που περπάτησα πολύ στα δρομάκια, στα στενάκια και στις πλατείες της. Χάθηκα μες στην πόλη, ξεχάστηκα, αναπόλησα, θυμήθηκα, δάκρυσα. Η Τρίπολη δεν είναι αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά. Πανέμορφα παλαιά κτίρια στριμώχνονται με μοντερνιές, ή άθλια κατασκευάσματα του ’80 στους κεντρικούς δρόμους.
Αν όμως χαθείς στα στενά της πόλης θα βρεις μικρά διαμαντάκια, κομψοτεχνήματα που μας έρχονται από το παρελθόν και φωνάζουν από μακριά την ιστορία τους. Η βόλτα θυμίζει κάτι από εξωτερικό, αφού το πράσινο είναι πολύ και μαζί με τα πάρκα δένουν αρμονικά με την πόλη και της δίνουν άλλη ανάσα. Η οδός Καλαβρύτων είναι ίσως ένας από τους δρόμους που έχουν τα πιο καλοδιατηρημένα σπίτια. Πανέμορφα πέτρινα διώροφα με τα κηπάκια τους, τις σκάλες, τις ξύλινες πόρτες και τα φαρδιά πεζοδρόμια. Τότε που οι κάτοικοι της πόλης γνωρίζονταν μεταξύ τους, αντάλλασσαν επισκέψεις, ζούσαν αρμονικά κι αγαπημένα. Τότε που η ζωή μπορεί να ήταν φτωχική, ήταν όμως πιο ανθρώπινη.
Πέρασα από τα Δικαστήρια, την Πλατεία του Αγίου Βασιλείου, το Μαλλιαροπούλειο θέατρο με την πλατεία του και φυσικά την τεράστια Πλατεία Άρεως. Στο πάρκο μπροστά από το Αποστολοπούλειο Πνευματικό Κέντρο είδα μια παλιά μηχανή τρένου, καθώς επίσης και τα όργανα που είχε στη διάθεσή του ο μηχανοδηγός. Κλείνοντας τη μεγάλη βόλτα βρέθηκα ανάμεσα σε κάτι καινούργιες πολυκατοικίες που έβλεπαν σε ένα στρογγυλό πέτρινο κτίριο που θύμιζε λουτρό. Όπως έμαθα από τον γειτονικό φούρνο επρόκειτο για έναν παλαιό περιστερώνα. Μόνο μελανό σημείο είναι πως το μεγαλύτερο μέρος των κτιρίων της Τρίπολης είναι γεμάτο από γκράφιτι. Και όχι τίποτα καλαίσθητα, απλώς μουτζούρες, έτσι σε δουλειά να βρισκόμαστε. Τι κρίμα που έχουμε κάνει τις πόλεις μας σαν τις ψυχές μας.
Η Τρίπολη εκ πρώτης όψης μπορεί να σου φανεί κάπως καταθλιπτική και πως έχει αντιγράψει όλα, μα όλα τα κακώς κείμενα των μεγάλων ελληνικών πόλεων και εν μέρει ίσως αυτό να ισχύει. Δεν πειράζει όμως να σου δώσει αυτή την πρώτη εντύπωση, φτάνει να έχει κέφι και διάθεση να την ανακαλύψεις. Να παρκάρεις κάπου εκτός κέντρου (γιατί εντός δύσκολα θα βρεις) και να την περπατήσεις. Τότε σίγουρα θα αλλάξεις γνώμη γι’ αυτήν. Κάθε φορά που βρίσκομαι στην πρωτεύουσα της Αρκαδίας (συνήθως τράνζιτ καθ’ οδόν για τη Στεμνίτσα) προσπαθώ να βρω λίγο χρόνο να συνδυάσω τις αγορές μου με τις ατέλειωτες περπατάδες μες στην πόλη. Και κάθε φορά ανακαλύπτω νέους δρόμους και σοκάκια που με ενθουσιάζουν, σπίτια παλιά που «φωνάζουν» από μακριά τη μοναδικότητα και τον ξεχωριστό τους χαρακτήρα, δρόμους που λίγο έχουν αλλάξει εδώ και δεκαετίες, υπέροχα παλιά μαγαζάκια και αυθεντικούς ανθρώπους με χαμόγελο και θετική ενέργεια.
Η Τρίπολη έχει ό,τι χρειάζεται ένας σύγχρονος κάτοικος μιας πόλης και επιπλέον μεγάλα πάρκα γεμάτα πράσινο, πεζόδρομους και φαρδιές πλατείες. Είναι κλασική, μα και μοντέρνα. Είναι μια πόλη που περπατιέται, άσχετα με το εάν και εδώ οι κάτοικοι χρησιμοποιούν τα οχήματά τους ακόμη και για αποστάσεις λίγων μέτρων δημιουργώντας ορισμένες ώρες απίστευτα μποτιλιαρίσματα. Αν ξαναβρεθείς προς Τρίπολη, έστω και περαστικός από εκεί, μπες μέσα στην πόλη και περπάτησέ την. Άκουσε τις ιστορίες της, δοκίμασε τις λιχουδιές της, αφέσου στην ηρεμία της. Και να δεις που θα θες να ξαναπάς.
