Νομός Ηλείας: Στη Λίμνη Καϊάφα

Αν υπήρξες εικοσάρης την δεκαετία του ’90, μπορεί να θυμάσαι εκείνον τον πέτρινο σταθμό τον χτισμένο πάνω στους αμμόλοφους, στον οποίο σταματούσαν τα τραίνα της Πελοποννήσου-τα τραίνα της γραμμής Πάτρα-Καλαμάτα, για την ακρίβεια. «Καϊάφα» έγραφε η ξύλινη ταμπέλα του, χωρίς τελικό ς. Κουτρουβαλούσες τον αμμόλοφο και βρισκόσουν σε μια απέραντη αμμουδιά που απλωνόταν ως εκεί που δεν έφτανε το μάτι, και βρεχόταν από τα τιρκουάζ νερά του Ιονίου. Πίσω από τους αμμόλοφούς της ξεκινούσε ένα φουντωτό πευκοδάσος, στη σκιά του οποίου πολύς κόσμος έστηνε σκηνές. Ακόμα πιο πίσω, περνούσε ασφαλτοστρωμένος δρόμος, και στην απέναντι πλευρά του, πίσω από κάμποσα ακόμα πανύψηλα πεύκα, κρυβόταν μια λίμνη. Λίμνη Καϊάφα λεγόταν, κι απ’ αυτήν είχε πάρει το όνομά του ο σταθμός, από τον οποίο οι 20άρηδες που κατέβαιναν εδώ τα καλοκαίρια με τα τραίνα έλεγαν την παραλία επίσης «Καϊάφα».

Οι ντόπιοι δεν τη λένε έτσι-χρησιμοποιούν το όνομα του αντίστοιχου χωριού, «η παραλία της Ζαχάρως», «η παραλία του Θολού», «η παραλία του Κακόβατου» και πάει λέγοντας, παρ’ όλο που στην ουσία όλες αυτές οι παραλίες είναι μία, ενιαία, απέραντη αμμουδιά δεκάδων χιλιομέτρων. Και μπορεί τα τραίνα να μην σταματούν πια εδώ, γιατί δεν διασχίζουν πια την Πελοπόννησο, και μπορεί εκείνο το υπέροχο πευκοδάσος να κάηκε στις φονικές πυρκαγιές του 2007, και να προσπαθεί τώρα να αναγεννηθεί από τις στάχτες του, όμως όλα τα υπόλοιπα είναι ακόμα εδώ: Οι γιγάντιοι αμμόλοφοι με τα λευκά τους κρινάκια, η μεγαλειώδης απεραντοσύνη μιας από τις ωραιότερες παραλίες της Πελοποννήσου, τα τιρκουάζ νερά του Ιονίου που απλώνονται ως τη γραμμή του ορίζοντα γιατί απέναντι δεν φαίνεται στεριά, το εκστατικό ηλιοβασίλεμα με τον ήλιο να κάνει βουτιά και να χάνεται στη θάλασσα, ο πέτρινος σταθμός, η γαλάζια λίμνη με τα ιαματικά της νερά.

Γιατί μυρίζουν άσχημα τα ιαματικά νερά, ξέρεις; Οι αρχαίοι ημών ήξεραν: Γιατί εδώ ήρθε και πλύθηκε ο Κένταυρος Χείρων, ή ίσως ένας άλλος Κένταυρος, ο Πυλήνωρ, αφότου τον τραυμάτισε με το βέλος του ο Ηρακλής. Το δηλητήριο από τις πληγές του χύθηκε στα νερά, που δεν ξεμύρισαν έκτοτε ποτέ. Η Λίμνη του Καϊάφα, βέβαια, δεν υπήρχε εδώ τότε. Υπήρχε στη θέση της ένα ποτάμι, ο Άνιγρος, για τα δύσοσμα νερά του οποίου γράφει ο Παυσανίας αυτή τη μικρή ιστορία. Πότε το ποτάμι έδωσε την θέση του στη λίμνη, δεν ξέρουμε-πιθανότατα, αν και όχι αποδεδειγμένα, γύρω στον 6ο αιώνα μ.Χ. μετά τον μεγάλο σεισμό που χτύπησε την περιοχή. Σήμερα, η λίμνη απλώνεται σε ένα μήκος τριών χιλιομέτρων, με το βάθος της να μην ξεπερνά τα δύο μέτρα.

Τα νερά που έκαναν διάσημη την περιοχή ως «Λουτρά Καϊάφα» έχουν ιδιότητες θεραπευτικές για τις μυοσκελετικές παθήσεις, και αναβλύζουν από το έδαφος αλλού ζεστά και αλλού κρύα, δημιουργώντας ένα φυσικό χαμάμ. Οι πηγές βρίσκονται στους πρόποδες του βουνού Λαπίθα, που υψώνεται πάνω από τη λίμνη, και είναι δύο: Η πηγή των Ανιγρίδων Νυμφών και αυτή του Γερανίου. Μια βουτιά στις φυσικές πισίνες των ιαματικών λουτρών, που λειτουργούν από την άνοιξη ως τα τέλη του φθινοπώρου, είναι πραγματική εμπειρία. Πέντε χιλιόμετρα μακριά από τη λίμνη, η Ζαχάρω είναι μια ολοζώντανη κωμόπολη, με πολλές επιλογές για διαμονή, φαγητό και ποτό.