Στα νότια του νησιού δεσπόζει το όρος των Αγίων Πάντων, που αντικρίζει την Αντίπαρο, ένα όμορφο νησάκι, χωρίς, όμως, τόσο έντονη τουριστική κίνηση, που διατηρεί, έτσι, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, την ηρεμία της παραδοσιακής ζωής. Την κυκλαδίτικη ομορφιά του νησιού ανακαλύπτεις μέσα από τα δαιδαλώδη πλακόστρωτα σοκάκια, τα μικρά ξέφωτα με τις μπουκαμβίλιες, τα παραδοσιακά στοιχεία, τα λευκά σπίτια που αστραποβολούν κάτω από τον ήλιο και το απέραντο γαλάζιο ολόγυρα. Η Πάρος περιτριγυρίζεται από πολλές πανέμορφες παραλίες που μπορείς να τις διαλέξεις ανάλογα με τον τύπο σου.
Αν είσαι τύπος beach bar έως εξαντλήσεως, θα πας κατευθείαν στο Punta Beach στην ανατολική πλευρά του νησιού ή στο πρώτο κομμάτι της Σάντα Μαρία, κοντά στη Νάουσα. Αν ζητάς κάτι οργανωμένο, αλλά σχετικά ήρεμο και σε εξαιρετικό περιβάλλον, θα φτάσεις στις διάσημες Κολυμπήθρες ή στον Αϊ-Γιάννη και στο Μοναστήρι, αλλά και στον Μώλο με τη χρυσή άμμο και τα αρμυρίκια. Αν θες να κολυμπήσεις απαλλαγμένος από οτιδήποτε εμποδίζει την επαφή του σώματος με το νερό και τον ήλιο, πας κατευθείαν Λάγγερη.
Τα προϊόντα της Παριανής γης και θάλασσας πρωταγωνιστούν στη γαστρονομία του νησιού. Η κουζίνα του είναι πλούσια σε ψάρια και σούπες, με πιο γνωστή την παραδοσιακή κακαβιά, τις εξαιρετικές αστακομακαρονάδες αλλά και τη «γούνα», κολιό που στεγνώνει στον ήλιο και ψήνεται στα κάρβουνα, όπως και το λιαστό χταπόδι στα κάρβουνα που θα συνοδεύσεις με δροσερή σούμα, το τοπικό τσίπουρο. Η Πάρος φημίζεται και για τα εξαιρετικά τυριά της, ενώ από το Παριανό τραπέζι δεν λείπει η ξινομυζήθρα, το λαδοτύρι και το ανθότυρο. Τα όσπρια και κυρίως τα ρεβίθια, με τη διάσημη ρεβιθάδα-που ψήνεται όλη νύχτα στον ξυλόφουρνο-είναι ονομαστά. Η Παριανή εύφορη γη φημίζεται για τις ελιές της, τα αμπέλια της και το κρασί της με πιο φημισμένες και εκλεκτές ποικιλίες αυτές της ερυθρής Μανδηλαριάς και της λευκής Μονεμβασιάς.
Σύντομη ιστορική επισκόπηση: Ίχνη κατοίκισης της Πάρου υπάρχουν ήδη από τη λίθινη εποχή, ενώ λείψανα πρωτοκυκλαδικών οικισμών έχουν ανακαλυφθεί σε πολλά σημεία του νησιού, με κυριότερους αυτούς στην Παροικιά, στις Κουκουναριές και στον Κάμπο. Κατά τη μινωική περίοδο, το νησί φαίνεται να γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη, οπότε και ιδρύθηκε η πόλη Μινώα στη θέση της σημερινής Παροικιάς. Στους γεωμετρικούς χρόνους λαμβάνει χώρα εποικισμός της Πάρου από τους Αρκάδες, ενώ ακολουθεί, αργότερα, ο ιωνικός εποικισμός. Τότε, ξεκινά το εμπόριο του περίφημου παριανού μαρμάρου, που αποφέρει σημαντικά κέρδη στο νησί.
Τον 7ο αιώνα π.Χ., οι Παριανοί, ναυτική δύναμη πλέον, αποικούν τη Θάσο και εκμεταλλεύονται τα κοιτάσματα χρυσού του νησιού. Ταυτόχρονα, το νησί γνωρίζει ανάπτυξη και η πολιτιστική κίνηση, με σημαντικότερο εκπρόσωπο το λυρικό ποιητή Αρχίλοχο. Κατά τους Περσικούς Πολέμους, η Πάρος υποχρεώνεται να συνταχθεί στο πλευρό των Περσών, μετά τη νίκη, όμως, των Αθηναίων γίνεται μέλος της Αθηναϊκής Συμμαχίας. Είναι η εποχή που δημιουργεί ο περίφημος γλύπτης Σκόπας, αλλά και ο μαθητής του Φειδία, Αγοράκριτος, καθώς και οι ζωγράφοι Νικάνωρ και Αρκεσίλαος.
Τον 4ο π.Χ. αιώνα, το νησί γίνεται σύμμαχος των Μακεδόνων και στη συνέχεια υπάγεται στο βασίλειο των Πτολεμαίων, μέχρι την κατάκτηση από τους Ρωμαίους, οπότε και ανακόπτεται απότομα η ανάπτυξη. Το νησί εκχριστιανίζεται κατά τον 4ο αιώνα μ.Χ. και αποτελεί μέρος της βυζαντινής αυτοκρατορίας, μέχρι το 1207, που καταλαμβάνεται από τους Ενετούς και εντάσσεται στο Δουκάτο του Αιγαίου. Το νησί κυριεύει, το 1537, ο τρομερός πειρατής Μπαρμπαρόσα και, το 1560, περνά στην τουρκική κυριαρχία. Η Πάρος διαδραματίζει ενεργό ρόλο στον αγώνα της απελευθέρωσης του 1821, για να αποτελέσει, στη συνέχεια, μέρος του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Τους επόμενους αιώνες η Πάρος ακολουθεί την ιστορική πορεία της Ελλάδας. Μετά τη δεκαετία του 1960, καταλυτική για την πορεία του νησιού υπήρξε η ταχεία τουριστική ανάπτυξή του.
