Δεδομένου ότι το δικό μας αυτοκίνητο δεν ήταν ιδανικό για το ορεινό οδικό δίκτυο της Κορινθίας, η λύση δόθηκε με την ενοικίαση ενός αυτοκινήτου από την Avis. Για την ακρίβεια ενός SUV που συνδυάζει την ευρυχωρία με την αξιοπιστία. Η επιλογή του αυτοκινήτου έγινε απλούστατα και διαδικτυακά και η παραλαβή του αυτοκινήτου έγινε ακριβώς την ώρα που είχαμε επιλέξει. Σημειωτέον ότι εκτός από τις πολύ καλές τιμές ενοικίασης, η Αvis δίνει τη δυνατότητα ενοικίασης ηλεκτρικού αυτοκινήτου με χαμηλή κατανάλωση, πράγμα τόσο σημαντικό σε εποχές ακριβών καυσίμων. Οπότε εύκολα και απλά βρεθήκαμε στον αυτοκινητόδρομο Αθηνών-Πατρών.
Μετά το Ξυλόκαστρο και αφού στρίψουμε αριστερά ακολουθώντας τις πινακίδες για Τρίκαλα, το τοπίο αλλάζει. Ο δρόμος προς τα ενδότερα της Πελοποννήσου γίνεται ανηφορικός, οι εικόνες πιο γραφικές και φθινοπωρινές. Μέχρι να φτάσουμε στο κατάλυμά μας στα Κάτω Τρίκαλα, θα περάσουμε από όμορφα χωριά και από αμπέλια όπου καλλιεργείται το trademark προϊόν της περιοχής εδώ και αιώνες: η κορινθιακή σταφίδα που αυτή την περίοδο συλλέγεται και αφήνεται να αποξηραθεί. Τα Κάτω Τρίκαλα όπου βρίσκεται το κατάλυμά μας, σε υψόμετρο 900 μέτρων, είναι μάλλον ο πιο low profile από τους 3 συνοικισμούς (οι άλλοι δύο είναι τα Μεσαία και τα Άνω Τρίκαλα).
Αυτό που συναντά κανείς εδώ είναι πολλά περιποιημένα σπίτια και ξενώνες, είτε παλαιά είτε νεότερα, όλα χτισμένα με τις αρχές της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, μια πολύ όμορφη πλατεία με δύο θεόρατα πλατάνια και τον σημαντικό ναό του Αγίου Δημητρίου που στέκει στη θέση του από το 1697 και ξεχωρίζει για τις μοναδικές τοιχογραφίες του. Αποφασίζουμε να επισκεφτούμε τους άλλους δύο οικισμούς την επόμενη ημέρα και μιας και ο καιρός είναι καλός και η ώρα δεν είναι περασμένη, μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. Σε περίπου ένα τέταρτο βρισκόμαστε στην πλαγιά που βρίσκεται το χιονοδρομικό κέντρο αναψυχής της Ζήρειας.
Είναι μέσα Σεπτέμβρη οπότε προφανώς δεν υπάρχει χιόνι, όμως το εκτός λειτουργίας αναβατόριο και τα έλατα που αναπτύσσονται γύρω από την (μη απαιτητική όπως μας εξήγησαν οι ντόπιοι) πίστα του σκι δημιουργούν ένα όμορφο σκηνικό. Καταλαβαίνει κανείς γιατί αυτή η περιοχή είναι γεμάτη κόσμο τη χειμερινή περίοδο. Ξαναμπαίνουμε στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση την τεχνητή Λίμνη Δόξα. Ενδιάμεσα θα σταματήσουμε στη Γκούρα, ένα χωριό σε υψόμετρο 1.200 μέτρων με μία όμορφη κεντρική πλατεία με καφενεία και ταβέρνες. Στην πλατεία ξεχωρίζει η πετρόκτιστη εκκλησία ενώ σημαντικά αξιοθέατα στο χωριό είναι και τα αρχοντικά των Οικονόμου-Γκούρα, Σάρλη και Μούρτη, όλα κτίσματα του 19ου αιώνα. Μετά την στάση για καφέ στη Γκούρα, η διαδρομή μας περνά από την κοιλάδα του Φενεού (διάσημη για τα όσπρια της) μέχρι να καταλήξουμε στις όχθες της Λίμνης Δόξα.
Ένα πανέμορφο αλπικό τοπίο: H Δόξα είναι μια πανέμορφη τεχνητή λίμνη και μάλιστα σχετικά νέα, καθώς η κατασκευή του αρδευτικού φράγματος στην κοίτη του χειμάρρου Δόξα που τη δημιούργησε, ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Πριν την επισκεφτούμε, είχαμε εντυπωσιαστεί από αυτή μέσα από φωτογραφίες και βίντεο. Η λίμνη Δόξα είναι από τις περιπτώσεις όπου η πραγματικότητα ξεπερνά κατά πολύ ακόμα και από το πιο καλογυρισμένο βίντεο. Τα χρώματα του Σεπτεμβρίου, ακόμα και αν στις κορυφές των βουνών δεν υπάρχει πια χιόνι, κάνουν το τοπίο ακόμα πιο εντυπωσιακό και «ελβετικό».
Κάνοντας βόλτες γύρω από τη λίμνη συναντήσαμε και παραγωγούς της περιοχής οι οποίοι πουλούν τα προϊόντα τους, όπως μέλι, τυρί και προζυμένιο ψωμί. Το ηλιοβασίλεμα μας βρίσκει να επιστρέφουμε στα Τρίκαλα. Ακολουθεί δείπνο και ύπνος. Το επόμενο πρωϊνό ξυπνάμε και περιπλανιόμαστε στους δύο άλλους οικισμούς των Τρικάλων. Τα Μεσαία Τρίκαλα είναι τα πλέον τουριστικά ανεπτυγμένα με πλήθος από καφετέριες, εστιατόρια, ταβέρνες και καταστήματα που πωλούν παραδοσιακά προϊόντα. Από τα Μεσαία Τρίκαλα φτάνουμε στα Άνω Τρίκαλα με τα πόδια, βλέποντας στη διαδρομή παλιά σπίτια, άλλα αναπαλαιωμένα και άλλα σε κακή κατάσταση, πηγές και βρύσες με πόσιμο νερό όπως και άφθονο πράσινο.
Στα Άνω Τρίκαλα είμαστε πια σε υψόμετρο 1100 μέτρων και τα σημεία με όμορφη θέα είναι άφθονα. Όσο για αξιοθέατα; το πιο γνωστό κτίριο είναι ο Πύργος των Νοταραίων το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Άγιος Γεράσιμος Νοταράς, το 1506. Αλλά εμάς μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το στέρεο αλλά άδειο πια κτίριο του ξενοδοχείο «Θεοξένεια» το οποίο δεν λειτουργεί πια εδώ και δεκαετίες όμως στο παρελθόν φιλοξένησε αρκετούς διάσημους. Ανάμεσα τους και τον Φαρούκ, τον τελευταίο βασιλιά της Αιγύπτου. Άλλωστε τα Τρίκαλα Κορινθίας υπήρξαν παραθεριστικός προορισμός ακόμα και πριν τον Β’ Παγκόσμιο, όταν οι καλοκαιρινές διακοπές ήταν προνόμιο για τους ευπορότερους και συνυφασμένες με την αναζήτηση της δροσιάς των βουνών και όχι τη θάλασσα.
Η τρίτη και τελευταία μέρα της παραμονής μας στην ορεινή Κορινθία ήταν αφιερωμένη στην εξερεύνηση της περιοχής. Χάρη στο αυτοκίνητο που νοικιάσαμε από την Avis, είχαμε την ευκαιρία να δούμε υπέροχα τοπία σε διαδρομές ασφάλτινες και χωμάτινες. Η επιστροφή μας το βράδυ στην Αθήνα είχε αυτή τη μελαγχολία που προκαλούν τα όμορφα πράγματα που κρατούν λίγο. Το βέβαιο είναι πως η επιλογή της ενοικίασης του οχήματος αποδείχθηκε σωστή και πως η ορεινή Κορινθία θα είναι εκεί-και όχι μακριά από την Αθήνα-για να την επισκεφτούμε ξανά την καθαρά χειμερινή περίοδο.
