Στα χρόνια που δεν υπήρχαν ασφάλτινοι δρόμοι για την επικοινωνία με το Ζαγόρι, τον αποκλεισμό έσπαγαν τα στενά ορεινά μονοπάτια που σαν φίδια σκαρφάλωναν στις απότομες πλαγιές των βουνών. Κάπως έτσι, από την ανάγκη για επικοινωνία και την ικανότητα να δαμάζουν τη φύση και να υπερνικούν τα εμπόδια, οι Ζαγοριανοί έφτιαξαν τις σκάλες, τα λιθόστρωτα καλντερίμια, που ενώνουν τις απότομες πλαγιές των βουνών.
Μια από τις περίφημες, ζωτικήs σημασίας, σκάλεs είναι και αυτή της Βίτσας, που «βουτάει» στο φαράγγι του Βίκου, δίνοντας πρόσβαση στο χωριό Κουκούλι στο Κεντρικό Ζαγόρι. Είναι πρόσφατα συντηρημένη και αρχίζει από τον Κάτω Μαχαλά, μόλιs πέντε λεπτά από το τελευταίο καλντερίμι. Από εκεί και έπειτα αρχίζει η κατάβαση σε έναν από τους πιο όμορφους «δρόμους».
Για να φτάσετε μέσα στο φαράγγι του Βίκου και να δείτε τις απόκρημνες πλαγιές του να ορθώνονται περίπου 70 μέτρα από πάνω σας, θα χρειαστείτε 40 λεπτά με μία ώρα. Ακόμα και αν δεν φτάσετε τελικά στο Κουκούλι, ο κόποs σας για να φτάσετε μέχρι εδώ ανταμείβεται με την υπέροχη θέα εκ των έσω του φαραγγιού, αλλά και το γεφύρι του Μίσιου. Το γεφύρι αυτό είναι χαρακτηριστικό δείγμα της τέχνης των μαστόρων. Χτίστηκε το 1748 και οφείλει το όνομά του στον χρηματοδότη του, τον άρχοντα Αλέξη Μίσιο από το Μονοδένδρι.
