Περνώντας την αρχοντική αδελφή της, τη Σίφνο, το Λιβάδι, το όμορφο λιμάνι της Σερίφου, θα σε καλωσορίσει με όλα τα πολύχρωμα μαγαζάκια και ταβέρνες αραδιασμένα στη σειρά. Στο λιμάνι μπορείς να βρεις παντού να μείνεις -αν και τον Αύγουστο είναι πιο δύσκολα-, σε στούντιο, δωμάτια και όμορφα ξενοδοχεία ή, αν ο προϋπολογισμός το επιτρέπει, σε εντυπωσιακά ξενοδοχειακά συμπλέγματα όπως οι «Ρίζες» ή η «Αμφιτρίτη». Η Χώρα είναι πιο ρομαντική λύση και ίσως η πιο οικονομική, ενώ λειτουργεί και θαυμάσια οργανωμένο κάμπινγκ, το «Κοράλλι», με πισίνα και μικρή βιβλιοθήκη. Βέβαια, κατά την υψηλή περίοδο του Δεκαπενταύγουστου οι τιμές εκτοξεύονται, αγγίζοντας τα 85 ευρώ για ένα απλό δωμάτιο στο λιμάνι, μια δυστυχώς πολύ κακή στρατηγική, όταν μάλιστα τη συνδυάσεις με τις εξωφρενικές τιμές σε ταβέρνες του Λιβαδιού όπου μια χωριάτικη σαλάτα μπορεί να αγγίξει τα 7,5 ευρώ! Παρόλο, πάντως, τον παροδικό «πυρετό του χρυσού», οι νησιώτες είναι φιλόξενοι άνθρωποι και παντού θα αντικρίσεις χαμογελαστό κόσμο, καθώς θα απολαμβάνεις τον καφέ σου στο όμορφο καφενείο του «Ναυτικού Ομίλου» στο λιμάνι. Επίσης, το λιμάνι ενδείκνυται για μερικά καλά γεύματα δίπλα στη θάλασσα αρκεί να επιλέξεις σωστά, έχοντας αναμφισβήτητα πολλές επιλογές σε ταβέρνες, άλλες καλύτερες, άλλες όχι τόσο καλές. Ισως αξίζει να περπατήσεις και λίγο μακρύτερα από το Λιβάδι, προς τον Αυλόμωνα, καθώς εκεί θα βρεις ενδιαφέρουσες και πολύ προσιτές ταβερνούλες με τραπεζάκια πάνω στην άμμο. Όπως και να ’χει όμως, το αυγουστιάτικο ολόγιομο φεγγάρι θα σε ανταμείψει: ένας μεγάλος χρυσός δίσκος που αγκαλιάζει γλυκά την ήρεμη θάλασσα, ενώ τα καΐκια λικνίζονται στα ασημένια του νερά.
Από ψηλά στη Χώρα φυσικά, η θέα είναι διαφορετική, πιο απόκοσμη, με τον ορίζοντα να χάνεται παντού γύρω σου. Η Χώρα της Σερίφου χωρίζεται στην Πάνω και Κάτω Χώρα, αλλά ουσιαστικά μπορείς να περιπλανηθείς άνετα στο σύνολό της και να χαθείς στα σοκάκια της, ενώ για να φτάσεις εκεί από το λιμάνι, μπορείς να πάρεις φυσικά αυτοκίνητο ή λεωφορείο ή, αν είσαι τολμηρός, να περπατήσεις το εντυπωσιακό πέτρινο καλντερίμι, μια διαδρομή περίπου 40 λεπτών. Στη Χώρα θα γευτείς καλή τοπική κουζίνα στο «Αλώνι» ή στην πρόσφατα αφιχθείσα «Μαραθόριζα» με ρεβιθάδα και λούζα, θα πιεις ωραίο ούζο στην πλατεία του δημαρχείου και θα απολαύσεις ένα βραδινό ποτό στην πολυσύχναστη μικρή ταράτσα του «Αέρινου» ακούγοντας ωραία μουσική. Ακόμη στην πλατεία, στο «Καφέ του Στράτου», μπορείς να έχεις και το δικό σου ιδιωτικό καταφύγιο για να απολαύσεις τον καφέ σου σε ένα ξεχωριστό μικρό δώμα, βλέποντας τον κόσμο στην πλατεία. Αν είσαι στη Χώρα κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ της Σερίφου, τότε αξίζει να επισκεφτείς το θέατρό της, καθώς πολλά σημαντικά ονόματα της ελληνικής μουσικής και άλλα δρώμενα θα γεμίσουν τις αυγουστιάτικες βραδιές σου με νότες σε ένα ποιοτικό πρόγραμμα που διαρκεί από τα τέλη Ιουλίου ώς τις 20 Αυγούστου.
Για τα μπάνια σου, η Σέριφος έχει πολλές αμμουδερές παραλίες να προσφέρει και γενικά εύκολα προσβάσιμες. Οι νότιες παραλίες ξεχωρίζουν και είναι οι πιο κοντινές στο Λιμάνι, όπως τα Λιβαδάκια, το Γάνεμα, το Καλό Αμπέλι και η Βαγιά, με το Γάνεμα να ξεχωρίζει. Αλλά δεν θα πρέπει να λησμονήσεις να επισκεφτείς την Ψιλή Άμμο, για πολλούς η καλύτερη παραλία του νησιού, καθώς και το Μεγάλο Λιβάδι στα δυτικά.
Τα λατομεία: Όμως ίσως το πιο παραμελημένο κομμάτι της Σερίφου, αλλά και αυτό που διαθέτει την πιο μυστήρια ομορφιά, είναι τα λατομεία της. Ήδη από το 1870 η «Ελληνική Μεταλλευτική Εταιρεία» άρχισε να εκμεταλλεύεται τα σημαντικά σιδηρομεταλλεύματα του νησιού και να τα εξάγει. Από το 1880 την εκμετάλλευσή τους ανέλαβε πλέον η εταιρεία «Σέριφος-Σπηλιαζέζα» με τον Γερμανό Αιμίλιο Γκρώμαν στο τιμόνι. Όπως είναι φυσικό, τα λατομεία επέφεραν οικονομική άνθηση στο νησί και ο πληθυσμός υπερδιπλασιάστηκε, όμως το 1915 η κρίση προκάλεσε την κατάρρευση των μεταλλείων, οι συνθήκες εργασίας είχαν πια γίνει πολύ κακές και τα εργατικά ατυχήματα ήταν πολύ συχνά. Συνέπεια αυτών, η απεργία που προκηρύχθηκε από τους μεταλλωρύχους στο Μεγάλο Λιβάδι και η αιματηρή εξέγερση που ξέσπασε στις 21 Αυγούστου 1916, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους οκτώ άνθρωποι. Τώρα απομένουν τα μηχανήματα που κάποτε πλήγωναν τα σωθικά της γης, ως σιωπηλά μνημεία και μάρτυρες μιας σκληρής εποχής, αλλά και σαν γλυπτά μιας ιδιαίτερης ομορφιάς. Εκεί, στο Μεγάλο Λιβάδι, έχει αφεθεί στην τύχη του το όμορφο νεοκλασικό, η έδρα της τότε Μεταλλευτικής Εταιρείας, ενώ στις πλαγιές υπάρχουν ανοιχτές σήραγγες που οδηγούν στα έγκατα του νησιού χωρίς σηματοδότηση, σκουριασμένα καρότσια, ετοιμόρροπες γέφυρες. Όλα, με φροντίδα, θα μπορούσαν να συνθέτουν ένα μοναδικό τουριστικό αξιοθέατο και τώρα αφήνονται ρημαγμένα, χαμένα στη βλάστηση, καταδικασμένα στη λήθη, σαν τις μνήμες των ανθρώπων που τα έχτισαν.
