Η Μονή του Αγίου Γεωργίου στο βόρειο άκρο του Βουργαρελίου για πολλούς είναι Η Αγία Λαύρα της Ηπείρου. Το 1821 εδώ συγκεντρώνονται οι οπλαρχηγοί των Τzουμερκιωτών, του Ροδοβιζίου και του Ξnρόμερου για να συντονίσουν τον αγώνα και να κηρύξουν την επανάσταση στην περιοχή της Άρτας. Περίπου 20 χρόνια νωρίτερα, εδώ βρίσκουν καταφύγιο οι Σουλιώτικες φάρες των Μποτσαραίων, ενώ το 1943 στον Άγιο Γεώργιο καταφεύγουν οι Βουργαρελιώτες, όταν οι Γερμανοί βομβαρδίζουν το χωριό.
Η μονή ιδρύθηκε κατά πάσα πιθανότητα το 1690 ή λίγο αργότερα, στις αρχές του 18ου αιώνα. Στα μέσα του 19ου αιώνα γνωρίζει μεγάλη ακμή και γίνεται το θρησκευτικό και πνευματικό κέντρο της περιοχής, επιχορηγεί με μεγάλα ποσά σχολεία της περιοχής και βοηθά άπορες οικογένειες. Το καθολικό της μονής, μονόκλιτη θολωτή βασιλική με τρούλο, κοσμείται με τοιχογραφίες του 1714, έργο Καλαρρυτινών ζωγράφων στους οποίους αποδίδονται και οι πέντε φορητές εικόνες του τέμπλου.
Το ξυλόγλυπτο δε τέμπλο είναι επίσης του 18ου αιώνα και στολίζεται με ανάγλυφες παραστάσεις πτηνών και φυτών. Από τα κειμήλια της μονής πιο αξιόλογο θεωρείται μια ασημένια λειψανοθήκη του 1859, έργο Καλαρρυτινού ασημουργού.
Η ΑΣΕΒΕΙΑ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΟΥ
Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, λέει n παράδοση; Έξω από τον ναό τον Αγίου Γεωργίου είχε εγκατασταθεί τουρκική φρουρά που επιτηρούσε τους χριστιανούς που έρχονταν εδώ για να προσκυνήσουν. Ένας από τους χριστιανούς της εποχής, όταν φτάνει στον ναό, ακούει έναν Τούρκο να τον ζητάει να προσκυνήσει εκείνον αντί για την εικόνα. «Εγώ προσκυνώ μόνο τον άγιο μου», ήταν η απάντηση του Έλληνα.
Εξοργισμένος ο Τούρκος σηκώνει το όπλο για να πυροβολήσει την εικόνα του Αγίου Γεωργίου, αλλά το βόλι εξοστρακίζεται, τον πετυχαίνει στο μέτωπο και τον σκοτώνει ακαριαία. Για της ιστορίας το αληθές, σήμερα, οι ντόπιοι δείχνουν στην εικόνα τον Αγίου Γεωργίου, πάνω από την είσοδο τον ναού, την τρύπα από το βόλι-στην άκρη της ουράς του αλόγου.
