Χτίστηκε στην κορυφή πευκόφυτου λόφου, στο ψηλότερο σημείο του Νησιού, κατά την υστεροβυζαντινή περίοδο. Το 1822 καταστράφηκε από τα σουλτανικά στρατεύματα και ανοικοδομήθηκε αργότερα, ενσωματώνοντας στους τοίχους της αρχιτεκτονικά μέρη του παλαιότερου ναού. Το 19ο αιώνα την επιμέλεια της μονής ανέλαβε η συντεχνία των γουναράδων.
Το 1833 αγιογραφήθηκε το Ιερό και το 1918 έγιναν οι τοιχογραφίες του κυρίως ναού σε δύο φάσεις. Κύρια θέματα είναι n ένθρονη Βρεφοκρατούσα Παναγία, προφήτες και ιεράρχες, η Αποκαθήλωση, η Θυσία του Αβραάμ και ο Χριστός ως Μέγας Αρχιερέας στο δεσποτικό θρόνο. Ανάμεσα στα λιγοστά κειμήλιά της είναι ένας ασημένιος σταυρός αγιασμού με χρονολογία 1821, ο οποίος φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Ελεούσης.
