Μου έχει κοπεί η ανάσα και δεν ξέρω αν φταίει η κοπιαστική ανάβαση ή η θέα. Από τη μια το Αιγαίο, από την άλλη ο Ευβοϊκός, όλη η ακτογραμμή, το άγριο ανάγλυφο τον όμορου Ξηροβουνίου, τα δάση από έλατα, καστανιές και πλατάνια χαμηλά. Από την κορυφή της Δίρφυος, το Δέλφι στα1.743 υψόμετρο, αντικρίζεις ένα υπερθέαμα, γιατί βουνά, θάλασσα, πόλεις, χωριά, κόλποι, βλάστηση και άγρια βράχια, όλα χωράνε πάντα σε ένα κάδρο. Ναι, είναι απαιτητική η ανάβαση και διαρκεί και αρκετές ώρες, διότι η Δίρφυς είναι απότομο βουνό και βραχώδες, ίσως γι' αυτό και αγαπητό στους ορειβάτες και τους φίλους του ορειβατικού σκι.
Δεν χρειάζεται βέβαια να ανέβει κανείς στην κορυφή για να δει αυτή τη θέα, αφού μια παρόμοια, αν και λιγότερο εντυπωσιακή, βλέπει και από το διάσελο ή το Καταφύγιο «Μιχάλης Νικολάου» στα 1.120 υψόμετρο, στο οποίο οδηγεί χωματόδρομος. Γενικώς πάντως, η Στενή είναι ιδανικός προορισμός για πεζοπορία, καθώς περιβάλλεται από το Αισθητικό Δάσος το οποίο διατρέχουν μονοπάτια με κατεύθυνση τη Δίρφυ ή το Ξηροβούνι. Αυτός είναι ο ένας κόσμος της Στενής. Ο άλλος αναπτύσσεται μέσα στο χωριό, το οποίο φημίζεται ως μονοήμερος προορισμός για τα πρώτα χιόνια, την καλοκαιρινή δροσιά και τις ψησταριές του.
H Στενή, Άνω και Κάτω, χτισμένη μέσα σε μια στενή ρεματιά από την οποία πήρε το όνομά της, έχει μια γοητεία άλλου τύπου: διατηρεί κάτι ανεπιτήδευτο από τα παλιά και την ίδια στιγμή αποτυπώνει με έναν τρόπο την ελληνική παράνοια. Παλιά πέτρινα σπίτια σε ερειπιώδη μορφή ή αναστηλωμένα, κακόγουστες κατασκευές των δεκαετιών 1960-70 με ευτελή υλικά, νεοπλουτίστικες κατοικίες της δεκαετίας του1980 ή και νέες κατασκευές. Η Στενή όμως, δεν περηφανεύτηκε ποτέ για την αρχιτεκτονική της-αν και η βόλτα στις γειτονιές της είναι ευχάριστη-αλλά για τη φύση και τα τρεχούμενα νερά της, καθώς αμέτρητες πηγές τροφοδοτούν τις επίσης πολλές βρύσες της.
Το ενδιαφέρον των περισσότερων επισκεπτών εστιάζεται στο κεντρικό σοκάκι που οδηγεί στην πλατεία, όπου θα βρείτε αξιόλογα καφεγλυκοπωλεία, ή στον κεντρικό δρόμο. Εκεί παρατάσσονται οι σούβλες αλλά και οι πάγκοι των μικροπωλητών με μέλι, γλυκά του κουταλιού, ζυμαρικά, βότανα και άλλα καλούδια του τόπου. Τους φυσιολάτρες πάντως δεν θα τους δείτε παρά το βράδυ, όταν οι σούβλες θα εχουν αδειάσει και αφού εξαντλήσουν τις δυνάμεις τους στο βουνό κάνοντας πεζοπορία, motocross ή mountain bike στις απίθανες διαδρομές των δασικών δρόμων, αναρρίχηση στο απαιτητικό Ξηροβούνι ή και στα Καμπιά, στο οργανωμένο αναρριχητικό πεδίο. Εκεί βέβαια, κάποιοι άλλοι πάνε για το σπηλαιώδες εκκλησάκι της Αγίας Κυριακής, με το αγίασμα. Καθένας και το προσκύνημά του.
Κείμενο
ΟΛΓΑ ΧΑΡΑΜΗ
